Μοναχο(η ταινία οχι η πόλη...)

Την είδα και αυτή την ταινιούλα και να η αποτίμηση: 3 ώρες χαμένες από τον χρόνο μου. Ξεκάθαρη Spielberg-ιά ήταν, και αυτή την φορά δεν είναι μόνο δικιά μου άποψη, αλλά και των υπολοίπων που την είδαν!! Έλεος πια, η προπαγάνδα στο φουλ και συνεχίζουμε σταθερά. Δεν έχω πρόβλημα με τους Εβραίους ή/ και του Ισραηλινούς, απλά εκνευρίστηκα με το όλο concept. Προσωπικά θεωρώ ότι Παλαιστίνιοι και Εβραίοι φταίνε εξίσου για την σημερινή κατάσταση, ο Spielberg κατ' εμε παρουσίαζε μία κατάσταση στην οποία υπάρχουν μόνο φανατισμένοι Παλαιστίνιοι, λες και οι εβραίοι είναι αρνιά (μιλάω πάντα σε επίπεδα εξουσίας και διακυβέρνησης, όχι σε επίπεδα ανθρώπων). Επίσης, το σημαντικότερο, δεν αναφέρεται και δεν φαίνεται πουθενά ο ρόλος των ΗΠΑ, ναι η αλήθεια είναι ότι οι ΗΠΑ δεν μπλέκονται και άρα γιατί να υπάρχουν?? άλλος φταιει, άλλοι πληρώνουν...!

Ενα "Jo" στην Λουίζα..!!

Web design δεν τον λένε αυτόν που διαχειρίζεται στυλιστικά ένα site? όπως και να τον λένε τελος πάντων, στην επικέιμενη περίπτωση είναι η μεγάλη, η Φοβερή, η Ανεπανάληπτη, η μαγευτική ΛΟΥΙΖΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!!! ενα χειροκρότημα λοιπον για την αγαπημένη μου φίλη η οποία προσφέρθηκε να με βοηθήσει σε κάτι για το οπόιο δεν είχα την παραμικρή ιδέα!!

"Λουίζα, σε ευχαριστώ"

(Οπώς και στη γνωστη διαφήμιση ο τύπος ευχαριστει τον διαχειρηστή του!!-Ασχετο)

ωραίο έγινε πάντως, χρειάζεται ίσως(σίγουρα) λίγη(πολύ) δουλίτσα για να αγγίξει την τελειότητα!!!

Μία βαρετή μέρα της ζωής μου...

δεν παλευεται η κατασταση με την καμία δυναμη!!ΒΑΡΙΕΜΑΙ!!ααααααααααααααααααα!!ειμαι στην δουλεια αλλα δεν έχει δουλεια και έτσι κάθομαι και κολοβαράω, βασικα γενικα δεν έχει δουλεια αυτη την περίοδο. και να τι κάνω,ψάχνω στο INTERNET ,εψαχνα-εψαχνα-εψαχνα λοιπον στον κυβερνοχώρο κατα την ώρα εργασίας μου και βρέθηκα να ανοιγω blog, γιατί όχι, το ζω εναλλακτικα. σε ποιόν να το πω και να με πιστεψει?τι έκανα λοιπον σήμερα?

1. ηρθα(είναι κατόρθωμα αν ληφθεί υποψη το γεγονος οτι τις καθημερινες δεν προλαβαίνω να κοιμηθω πάνω απο 5 ώρες),
2. άνοιξα την πόρτα στον τεχνικό υπολογιστών που ήρθε,
3. πηρα την αλληλογραφία απο τον θυρωρό(δεν είχα πολυ πράμα σημερα, άλλες φορες σκάνε πακος-πάκος οι φάκελοι),
4. εφτιαξα καφέ,
5. ήπια καφέ,
6. έκανα το πρωινό τσιγάρο μου,
7. ανοιξα και άλλες φορες την πόρτα σε κάποιουσ που ερχόντουσαν ανα καιρους,
8. πήρα τηλέφωνο για το service του εκτυπωτη, 9 πήρα μια επιταγή( δυστυχώς όχι για εμένα), την σκάναρα και περιμένω να έρθει να την παραλάβει ο παλικαράς της εταιρίας που θα εισπράξει την επιταγή,
9. πηγα στο σουπερ-μαρκετ και αγορασα καφε, ζάχαρη....(για την εταιρία πάντα),
10. ξαναέφτιαξα καφε,
11. πήρα κάτι τιμολόγια και τα έβαλα έκει που βάζουν τα τιμολογια(εε! σεμνα) στο ντοσιέ.

τι άλλο έκανα, τι άλλο έκανα

12. Α μολις τώρα άνιξα την πόρτα στην διαχείρήστρια που ήρθε να φέρει την εφημεριδα για τα υψηλα στελεχη


Και άνα διαβασε κανεις(που αμφιβάλλω βασικα) αυτο και αναρωτιέται τι δουλεια κάνω και ξύνομαι ετσι όλη την ώρα, είμαι στην γραμματειακή υποστήριξη μιας εταιρείας, ή στην κοινη ελληνικη απλα γραμματέας!

the dreamers

Πρόκειται για μια ταινία την οποία είδα προχθές. Βρισκόμαστε στην Γαλλία του '68 στην αρχή των γνωστών γεγονότων, μία παρέα φοιτητών ανακαλύπτει τον προσωπικό της κόσμο και γνωρίζει μια άλλη πτυχή του "είναι" της. υπάρχουν αναφορες πανω στην κοινωνικοπολιτική κατασταση της περιόδου εκείνης απο την μία πλευρά και απο την άλλη ο κόσμος της παρέας μας. Υπάρχουν δύο κόσμοι οι οποίοι δρούν παραλληλα επιρρεάζοντας ο ένας τον άλλο μόνο όσον αφορα κάποιες μικρές λεπτομέρειες. Αυτό που μου άρεσε πάρα πολύ ήταν οι συνεχείς παραπομπές σε ταινίες. Η Marlen Dietrich αποεικνύεται η αγαπημένη. θεωρώ ότι τα παιδιά ήταν όντως ονειροπόλοι, αφού οι μεν φανταζόντουσαν ότι θα είναι για πάντα μαζί, αγαπημένοι και δεν θα χαθούν ποτέ, θα ναι πάντα σιαμαίοι. ο τρίτος της παρέας νόμιζε ότι θα αλλάξει τον κόσμο. Όλο ξεκίνησε μέσα από το concept της επανάστασης και παρουσίαζε το μπλέξιμο που υπάρχει σε προσωπικό και υπερπροσωπικό επίπεδό.

Εμένα πάντως μου άρεσε και το προτείνω ανεπιφύλακτα, μου έσπασαν τα νεύρα οι υπόλοιποι όμως η δικιά μου παρέα που δεν έβαλε γλώσσα μεσα σ'ολη την ταινία. αν πάλι είστε των πιο χαλαρών, ή των πιο άμεσων μηνυμάτων αφήστε για κάποιον άλλο που δεν είναι. τα μηνύματα μεταδίδονται και κυρίως λαμβάνονται με διαφορετικό τρόπο από τον καθένα. αν δεν λαμβάνεις μήνυμα δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει. άνοιξε λίγο, δες το διαφορετικά, σκέψου σε μια άλλη γλώσσα με δεδομένα. το μήνυμα υπάρχει παντού

ΠΟΝΟΣ =ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΣΤΟΝ ΧΡΟΝΟ

"ΣΗΜΕΡΑ: Η Αγγελική Σωτηροπούλου, φριχτά αλλά όχι φανερά κακοποιημένη επιστρέφει σπίτι της μαζί με τον άντρα της Κώστα Σωτηρόπουλο, υψηλόβαθμο στέλεχος πολυεθνικής και κάτοχο διπλής ταυτότητας
Εδώ και 20 χρόνια η Αγγελική δεν έχει γνωρίσει κάτι πέρα από τα όρια του σπιτιού της, της οικογένειάς της, του άντρα της, των παιδιών της και της ζωής τους. Εδώ και 20 χρόνια ξυπνάει, μιλάει, αναπνέει, ζει γι’ αυτούς. Εδώ και 20 χρόνια απολαμβάνει όλα τα υλικά αγαθά που της προσφέρονται. Εδώ και 20 χρόνια έχει χαθεί σε ένα λιβάδι γεμάτο κατακόκκινες παπαρούνες. Εδώ και 20 χρόνια έχει χαθεί μόνη της σε μια Πρωτομαγιά.

Ένα μήνα πριν: Η Αγγελική μαζί με την Άννα, την μοναδική φίλη της και γυναίκα του κολλητού του Κώστα, ψάχνει στην κάβα της γειτονιάς το αγαπημένο κρασί του Κώστα ενώ ακούει μια οικεία φωνή να της ψιθυρίζει «Πάρε το κόκκινο, μοιάζει με τις κόκκινες παπαρούνες που σου ταίριαζαν τόσο». Το όνειρο στο κόκκινο λιβάδι ζωντανεύει μπροστά της και η Αγγελική βρίσκεται ανάμεσα στις μυρωδιές, στα νέα χαμόγελα, στο φως του ήλιου. Εκεί βρίσκεται και ο Μανόλης , ο άνθρωπος που της έμαθε τον έρωτα, την αγάπη, την Ζωή. Ο Μανόλης Π. Χατζηφωτίου, 20 χρόνια μετά αντικρίζει μια άγνωστη παρουσία, αλλά νιώθει μια αναμφισβήτητα γνωστή και οικεία αύρα.

Μια βδομάδα πριν: Μετά από 4 συναντήσεις, η Αγγελική ζητάει από τον Μανόλη να φύγει και να χαθεί ξανά στο όνειρό της, σε εκείνη την πρωτομαγιά.

Τρεις ώρες πριν: Ο Κώστας με την Αγγελική σε ένα ρομαντικό δείπνο κάπου στο Θησείο ξαναγνωρίζονται... Μετά από πολύ καιρό ο Κώστας προτείνει στην Αγγελική να ζήσουν ότι δεν είχαν ζήσει μέχρι τώρα...Πριν τελειώσει η βραδιά φτάνει στα χέρια της Αγγελικής ένα γράμμα με λεπτομερή περιγραφή όσων είχαν συμβεί στις τελευταίες συναντήσεις της με τον Μανόλη, όπως ακριβώς τα είχε εξομολογηθεί και στην «φίλη της» την Άννα. Υπογραφή: Κώστας Μουτάφης. Η Αγγελική νιώθει το τέλος, νιώθει τον πόνο, τον φόβο, την μοναξιά. Λίγο μετά αφού φεύγουν ήσυχα και διακριτικά ο Κώστας ξανασυστήνεται στην Αγγελική : Κώστας Μουτάφης (γνωστός για την «προσφορά» του στο κύκλωμα λευκής σαρκός), και της παρουσιάζει την κρυφή ζωή του. 3 άντρες που εργάζονται για τον Κώστα μετά από δικιά του εντολή και ενώ ο ίδιος παρακολουθεί βιάζουν την Αγγελική.
Πριν φτάσουν στο αμάξι, ο Κώστας συμμαζεύει λίγο την εμφάνιση της Αγγελική και της ψιθυρίζει «Το κόκκινο σου πάει πολύ, όπως οι παπαρούνες και όχι μόνο...»"


προκειται για ενα δικο μου κειμενο που το εγραψα για ενα σεμιναριο που παρακολουθω και αποφασισα να σας το παραθεσω εδω γιατι όντας καινουρια στον χωρο πρεπει να αποδειξω την ικανοτητα μου στο γραψιμο...!!!

πολυ καψιμο νομιζω....!